Blog: Als (bijna) alles klopt
mei 23, 2015 //
Als (bijna) alles klopt…De zon schijnt, maar het is niet bloedheet. De beenstukken moeten gewoon nog aan. Al fietsend bedenk ik me dat dit maar goed is ook, ik weet niet zeker wanneer ik mijn twee melkflessen voor het laatst heb geschoren. Er staat een licht briesje, uitzonderlijk voor Friesland waar het eigenlijk standaard windkracht 4 waait. Eindelijk eens niet zwoegen en stoempen tegen de wind in. Ik kijk relaxed om me heen, zie de lammetjes in de wei, de zwaan op het nest, de moedereend die voor het eerst met haar lytse pykjes gaat zwemmen.
Vanochtend kreeg ik ontbijt op bed en cadeautjes. Van mijn man en zoon. Vanwege moederdag. En nu mag ik lekker een rondje maken op de racefiets. Toen ik voor de kledingkast stond, grepen mijn handen ineens een heel ander kledingsetje dan anders. Vorig jaar gekocht. Toen ik nog zo’n tien kilo lichter was en een stuk strakker in m’n vel. Na enige aarzeling trek ik de fietsbroek en het shirt aan. Het past allemaal nog. Die lichte schaduw van de beginnende rugrollade neem ik voor lief. ‘Nobody is perfect’, mompel ik tegen m’n spiegelbeeld om het vervolgens monter de rug toe te keren.
Terwijl ik het dorp uit fiets, bedenk ik me dat ik eigenlijk geen idee heb waar ik naartoe zal rijden. “Ach, ik zie wel. Misschien een rondje ‘meren’, of anders wat heen en weer”, denk ik bij mezelf. Vorige week heeft de fysiotherapeute mijn stuitje en naastgelegen bilspieren flink onder handen genomen. De pijnklachten zijn niet weg, maar wel een stuk minder. Dat is ook een reden om het rustig aan te doen vandaag: kijken hoe het gaat met het stuitje, alles met beleid.
Na zo’n 20 kilometer hoor ik stemmen achter me. Een groepje toerrijders passeert me, de meesten groeten vriendelijk. De achterste renner zegt: ‘Pik maar even aan! Lekker toch, even in de luwte rijden?” Ik besluit zijn advies op te volgen en fiets een stuk met de groep mee. Goh, tegen de wind in gaat het ineens veel harder én makkelijker in een groep. Misschien moet ik toch eens op zoek naar een groep renners die een langzame recreant zoals ik af en toe op sleeptouw willen nemen.
Zo’n 15 kilometer later gaat de groep links. Ik besluit rechts te gaan en een andere route te kiezen. Het was lekker, even profiteren van de brede ruggen voor me. Maar ik heb meer behoefte aan afzondering, solitair bezig zijn. Meer van de omgeving in me opnemen. Op het Roode Klif bij het IJsselmeer stop ik even. Ik tuur naar de bootjes in de verte, adem eens diep in, rustig weer uit. Wat een heerlijke dag. Alles klopt vandaag!
Uiteindelijk peddel ik 66 kilometer deze zonnige zondag. Geen extreme afstand, maar wel mijn langste van dit jaar. Pas bij de laatste tien kilometer begint mijn stuitje langzaamaan wat te zeuren. Bij thuiskomst wil ik mijn ‘prestaties’ op Strava checken en ben ik benieuwd naar de eventuele profielen van de renners van de meeliftgroep. Maar Strava liet het afweten op deze zonnige dag. Slechts tien luttele seconden zijn geregistreerd van mijn 66 kilometer lange rit. Even baal ik stevig. Maar al snel laat ik dat gevoel weer los. Want de dag was zo mooi, ik heb zo genoten, alles klopte vandaag. En daar gaat een haperende app toch echt geen verandering in brengen!