Blog: Bedankt voor het juichen!
september 24, 2015 //
“Kom op Nienke, je bent een toppertje!” Van links én rechts hoor ik de aanmoedigingen van mijn twee schoonmoeders. Beide dames stonden vanochtend al vroeg op om mee te helpen als vrijwilliger bij de Vrouwentriathlon. En dit keer mogen ze mij ook nog eens aanmoedigen. Ook een oud-collega (die net zo vroeg op moest staan om samen met ons vanuit Friesland naar Utrecht te rijden) spoort me aan. Net als onze twitter-fiets-kennis die vanochtend al vroeg op de fiets zat om vanuit Hilversum hiernaar toe te rijden. Wat is dit leuk zeg, aan de Vrouwentriathlon meedoen met zoveel fans en bekenden langs de kant!
Maar niet alleen mijn familie en kennissen moedigen me aan. Tijdens het fietsgedeelte en het hardlooponderdeel moedigen álle vrijwilligers álle deelneemsters enthousiast aan. Wat een lekker gevoel, elke keer krijg je weer een mini-boost energie. En die kan ik best gebruiken, want echt makkelijk verloopt de 1/16 Vrouwentriathlon van Utrecht voor mij niet.
Het water is namelijk koud. Mijn adem schiet omhoog, armen lijken wel bevroren, onder water uitademen lukt al helemaal voor geen meter. Dus in plaats van borstcrawl houd ik het bij een (slechte) schoolslag. Pas tijdens het tweede deel van het parcours normaliseert mijn ademhaling iets en kan ik wat deelneemsters inhalen.
Eenmaal op de fiets merk ik niks meer van de kou. Ik trap al snel een lekker tempo van boven de 30 gemiddeld en haal de ene na de andere dame in. Wat een lekker gevoel is dat! Ik weet dat ze mij straks waarschijnlijk weer voorbij streven tijdens het hardlopen, maar dat maakt me niet uit. Ik geniet van Het Lint, van de brede weg, van alle andere triatletes en van alle sportactiviteiten die ik onderweg zie: van squattende jongedames en skeelerende iets minder jonge dames tot wielrenners en zondagochtendjoggers. Voor ik er erg in heb, komen we alweer aan bij het bruggetje en daarop volgend de wisselzone.
Op naar onderdeel drie: hardlopen. Moeizaam gaat het en zoals ik al had verwacht word ik door een aantal vrouwen ingehaald. Uiteraard komen er ook dames voorbij die al aan hun tweede ronde zijn begonnen. “Zet ‘em op!”, hoor ik van achteren. Zoef, daar gaat Saskia voorbij. Net als ik vrijwilliger bij de Vrouwentriathlon. Tjonge, die heeft de vaart erin! En hé, daar is Dorine, een andere vrijwilliger. Ik moedig haar aan, maar vraag me af of ze het wel heeft gehoord.
Na twee rondjes afzien mag ik gelukkig weer richting finish. Mijn lieve schoonmoeders moedigen me nog een laatste keer aan. In de bocht zie ik dat er een paar vrouwen achter me lopen. Ik versnel licht zodat ik in ieder geval niet nét voor de meet word ingehaald. Dat komt mijn eer te na! Met een serieuze blik kom ik onder de boog door en draai me meteen om naar de klok. In een flits zie ik 48-punt-nog-iets. Ik ben dik tevreden. Een prima tijd gezien de weinige voorbereidingen en minimale trainingsarbeid. En vooral te danken aan de vele aanmoedigingen van bekenden én onbekenden. Daarom vanaf hier: heel erg bedankt en…tot volgend jaar?!