Blog: Blaasbalgje
november 29, 2017 //“Hrirgh, hrirgh.” Zo ongeveer klinkt mijn ademhaling als ik eindelijk weer eens kan gaan hardlopen. Als een soort van lekke blaasbalg. Mijn adem piept, er zit een extra fluitje bij in. Het is een souvenir van dik een maand ziek zijn. Een onschuldig griepje eind augustus werd een bronchitis en uiteindelijk zelfs een forse longontsteking. Van de maand september heb ik weinig meegekregen. Wat kan een mens dan ziek zijn zeg! Na wat paardenmiddelen in de vorm van antibioticumkuren, prednison en een pufje ben ik er langzaam weer bovenop gekrabbeld.
Gelukkig gaat het nu – in november – gewoon weer goed met mijn gezondheid. Ja, zo af en toe nog een fikse hoest. Maar ach, dat zullen de naweeën van de longontsteking wel zijn. Hoop ik. En dat piepje dus, dat laat zich alleen af en toe horen bij inspanning. Eigenlijk had ik niet zoveel zin om te gaan lopen vanochtend. “Ik ga vanavond wel”, zeg ik zaterdagochtend tegen mijn man. “Ik ben nu veel te moe, slecht geslapen.”
En toch loop ik nu buiten, het is net 9 uur ‘s ochtends, in een iel zonnetje, met wat dreigende wolken in de lucht. Want vanavond? Dan ben ik waarschijnlijk óók moe. Dat ben ik namelijk altijd tegenwoordig. Dat is dan weer zo’n leuk souvenir van de reuma…En vanavond? Dan is het donker, dan kan ik alleen maar in het dorp lopen. Nu is het licht en dan kan ik lekker buiten de bebouwde kom lopen.
Die mentale schop onder mijn kont doet me goed: ik geniet van het loopje. Lekker tussen de weilanden door, met mijn neus in de wind. Ik geniet ondanks het blaasbalgpiepje. En de grootste bonus van de dag? Ik kan mijn training in de zon doen; nog geen halfuur nadat ik weer thuis ben begint het te regenen en het houdt die dag niet meer op.