Blog: blauwe verleiding
november 27, 2014 //
Onderaan het mailtje van S. over een te plannen vergadering in december staat deze zin: ‘En heeft de badmuts je al verleid?’ Ik grinnik als ik het lees. S. heeft me inderdaad op ideeën gebracht. Laatst kreeg ik een bedankje van S. via de post toegestuurd omdat ik haar in contact had gebracht met een potentiële werkgever. In het pakketje zat onder meer een badmuts. Op het begeleidende kaartje schreef zij: ‘Hoop dat je enkel gauw weer over is. Als dank hier twee sportieve presentjes. Hopelijk inspireert de ene je om toch eens vaker het water in te duiken’.
Of het de blauwe badmuts was of gewoon de frustratie van het niet kunnen hardlopen of fietsen vanwege mijn enkelblessure, ik heb besloten niet bij de pakken neer te zitten. Dan inderdaad toch maar eens wat vaker het zwembad in. En zo komt het dat ik vandaag nog voordat ik aan het werk ga een duik neem in het 50-meterbad in mijn ‘werkplaats’. Mét de gekregen badmuts.
Niet dat ik volledig heb stilgezeten hoor, sinds ik een aantal weken geleden mijn enkel fors heb verstuikt. Ik ben weer onder behandeling van mijn fysiotherapeut, voer elke dag trouw alle oefeningen uit die ze me opgeeft, probeer mijn enkel gedurende de werkdag veel te bewegen en ik ben zelfs begonnen met avondwandelingen.
Deze week heb ik bijvoorbeeld ruim drie kilometer door het dorp gewandeld in een mooi ‘doorloop-tempo’. En stiekem tussendoor hele kleine looppasjes gemaakt. Niet te lang, een meter of vijf, tien, gewoon even uitproberen. Hoe die looppasjes voelden? Wiebelig en onzeker. Ik kan merken dat mijn enkel nog lang niet de oude is. Gelukkig heb ik geen rare reactie van deze wandeling: geen extra pijn, geen extra zwelling.
Of het zwemmen een wekelijkse gewoonte gaat worden? Dat weet ik nog niet. Ik blijf het een ‘gedoe’ vinden. Plannen: is het zwembad wel open? Heb ik nog wel geld voor een kluisje? Waar is mijn tienbadenkaart/zwempasje? Om maar niet te spreken over omkleden in een nat hokje, baantjes trekken tussen de bejaarde, kwekkende dames door, afdrogen in een nat hokje, haar dat dagen naar chloor ruikt. Hardlopen en wielrennen zijn veel makkelijker: je bedenkt dat je wilt gaan en je gaat!
Maar ondanks alle aversie die ik ertegen heb, weet ik toch zeker dat ik weer vaker het water opzoek. Of het nu samen met man en zoontje is op een regenachtige zondagochtend of in mijn eentje om even lekker veel baantjes te trekken. En als ik eenmaal in een zwemritme kom, ga ik dan heel misschien toch eindelijk eens wat lessen volgen om mijn techniek te verbeteren. Want mijn tijd op de 1/8e Vrouwentriathlon van 2014 moet toch echt verbeterd worden!