Blog: blij ei

maart 28, 2017 //

“Wat moet ik aan? Zal ik nu al gaan of pas later op de ochtend?” Het is zaterdagochtend, een mooie lentedag en ik heb bedacht dat ik tóch een rondje ga fietsen. Toen ik afgelopen week de fiets even uit de garage moest halen om plek te maken, werd ik getriggerd: ‘ik wil fietsen!’ Het hele jaar is het er vanwege gezondheidsklachten nog niet van gekomen. De pijn in mijn handen, vingers en polsen als gevolg van de reuma is nog steeds niet weg. Ik durf het daarom al weken niet aan om op de racefiets te stappen, bang dat het niet zal gaan, dat ik niet eens de remmen kan dichtknijpen. Maar het knaagt en het kriebelt, zeker met dit mooie weer.

En omdat het zo knaagt en kriebelt heb ik besloten om tegen beter weten in tóch te gaan fietsen. Gewoon, om te kijken of het lukt. Stiekem hoop ik namelijk dat mijn racefiets over een paar weken óók in de auto mag als we een weekje naar Limburg gaan.

Op zaterdagochtend slaat de onrust toe, het liefst stap ik al vóór 8 uur ’s ochtends op de racefiets. Als het dan tóch niet blijkt te gaan, ach, dan heb ik de hele dag nog om die teleurstelling te verwerken. Mijn man tempert mijn enthousiasme en constateert heel nuchter dat het – ondanks het mooie zonnetje – nog koud is buiten.

En dus wacht ik tot het einde van de ochtend voordat ik me eindelijk omkleed. Ik geef het eerlijk toe: ik ben een tikkeltje nerveus. Kunnen mijn polsen het aan om mijn gewicht te dragen? Lukt het schakelen en remmen wel? Als ik de straat uitdraai, voelt het goed. Schakelen lukt en het stuur vasthouden ook. Nu kan het grote genieten beginnen!

En genieten: dat heb ik gedaan. Ik heb ‘met beleid’ gefietst: niet te hard, dichtbij huis en vooral ook niet te lang. Onderweg ben ik meerdere keren even kort gestopt om wat foto’s te maken én even bewust te voelen hoe het gaat met mijn handen. Een uurtje, nog geen 25 kilometer op de teller. Het stelt allemaal niet zoveel voor, maar och mensen, wat voel ik me lekker nu. Ik fiets de hele tijd rond met een dikke lach op mijn gezicht als een blij (paas)ei. Sporten in het zonnetje is – als het tenminste lukt – het beste medicijn. Hopelijk is het ritje van vandaag de voorbode voor nog vele kilometers dit jaar!