Blog: Caveman triathlon

juli 11, 2021 //

/

Wat zijn eigenlijk de sportieve plannen van Sione Jongstra dit triathlonjaar? Onlangs stond ze aan de start van haar eerste wedstrijd van het seizoen: de Caveman Triathlon in het Belgische Kanne. In deze blog lees je hoe het haar verging.

Drie weken geleden was het dan zover, eindelijk (na 8,5 maand) weer eens aan de start van een triathlon. Vorig jaar zou ik meedoen aan de sprintafstand van de Caveman, maar helaas deze werd vanwege corona afgelast. Gelukkig kon het dit jaar wel doorgaan, België liep iets voor op Nederland met betrekking tot het weer door laten gaan van evenementen. De cave (grot) mochten we nog niet in met het lopen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Kanne is voor mij tegenwoordig om de hoek, dus op het fietsje er naartoe. Gelukkig was het prachtig weer. Alles was goed geregeld, wisselzone verdeeld in verschillende zones en binnen het wisselzonegebied een mondkapje, die tot de zwemstart op moest blijven. Eigenlijk voelde dit minder vreemd dan alle voorbereidingen voor de start. Het was echt even goed nadenken: fietsschoenen, loopschoenen, petje, startnummerband op de fiets, helm en bril etc. Waar kom ik de wisselzone in, waar eruit….

Door het warme weer van de eerste weken van juni, was het water te warm voor een wetsuit Niet geheel in mijn voordeel maar het scheelt wel weer een handeling voor en na het zwemonderdeel. De vrouwen en nog een handjevol mannen startten in de tweede startserie. Ik had geen goede start, zag een paar voor me wegzwemmen maar lag verder het gehele zwemonderdeel alleen.

De wissel verliep wat stroefjes, maar veel tijd om daarover na te denken kreeg ik niet want na de opstapstreep was het de bocht om voor de eerste keer beklimming van de Zusserdel/Slingerberg. Ruim 800 meter met haarspeldbochten, vervolgens een stuk door de velden gevolgd door een afdaling richting het kanaal, stuk vlak langs het kanaal en hop alles nog twee keer. De tweede keer op de klim haalde ik dame 2 in, ik kon goed doorfietsen en ik haalde alleen maar atleten in. Aan het stayeren had ik helaas niets, want er viel niets te stayeren. Net voor de afstapstreep kwam ik de eerste dame achterop. Wederom had ik een mindere wissel en keek ik meteen weer tegen een achterstand aan.

Gezien mijn gezondheidsproblemen van de laatste maanden van 2020, waar met name het lopen een tijd niet mogelijk was, dacht ik in eerste instantie ‘Wauw nu zien mijn tweede plek vast te houden!’ Daarna was het al gauw verstand op nul en niets meer denken want daar doemde de trap op om boven op de brug te komen. Vervolgens volgde een gevarieerd loopparcours. Brug over, haaks onverhard naar beneden, heen en weertje langs het kanaal, stuk onverhard, bruggetje over, brug weer op andere kant af en via de wisselzone op voor ronde 2.

Aan het einde van ronde 1 kwam ik steeds dichterbij de koploopster. Op de trap gingen we zij aan zij omhoog en vervolgens haalde ik haar in op de brug. Ze bleef in mijn kielzog lopen. In mijn hoofd dacht ik: ‘Dit is wel dé kans om de triathlon te winnen, ik ga na het keerpunt een versnelling plaatsen.’ Zo bedacht, zo gedaan maar ze ging mee. Wel hoorde ik aan haar ademhaling dat ze het niet makkelijk had. Bij het onverharde nog een versnelling en nu merkte ik dat ik een gaatje had.

Op het onverharde stuk liep ik stevig door en bedacht me wel dat ik nu wel nog omhoog moest en nog een kilometertje naar de finish. Toen ik de brug weer afging, hoorde ik de speaker al ‘wat gaat het worden België of Nederland?’ Wauw eerste wedstrijd na 8,5 maanden en ik mocht het lint pakken. Oké, het was geen wereldkampioenschap maar toch voelde het fantastisch.

Sione Jongstra wint caveman triathlon Kanne in BelgiëDit had ik zeker niet verwacht en al helemaal niet gezien de jonge meiden die op deze afstand ook aan de start stonden. Aan de finish vroeg de speaker meteen in de hoeveelste jeugd ik zat. Deze dame is 45 (ssstttt) maar dat zie je er toch niet vanaf (dank, dank) en ze verslaat hier alle jonge dames (age is just a number).

Op het hoogste treetje, een mooie duurzame bokaal (van hout), een groot fles bier (daar kan je mee thuis komen op vaderdag ;-)) en een cadeaubon. Vervolgens op het fietsje weer naar huis en voor de lunch thuis. Wat een super sportochtend.

Nu de pijlen gericht op de 70.3 Maastricht. Deze komt door mijn “achtertuin” en met BYE Nutrition als sportvoedingssponsor van deze wekdstrijd kan ik natuurlijk niet niet aan de start verschijnen. Een halve is wel wel even hele andere koek dan een sprint triathlon. Ben ik er klaar voor? Geen idee. De laatste weken heb ik best lekker kunnen trainen, zoveel als mogelijk was naast werk en mama zijn. De lat niet te hoog leggen en genieten (het meeste nadien, want tijdens zal het toch ook afzien worden…).

Het fietsparcours kan ik in ieder geval dromen. Dat is dan weer het voordeel van een thuiswedstrijd.