Blog: de eerste keer
november 27, 2016 //
‘Like a vir-hi-hi-hirgin’. Ik betrap me erop dat ik al de halve dag like a virgin van Madonna loop te neuriën. De afgelopen weken mocht ik – na de bevalling van onze dochter in september – steeds een beetje meer doen op sportgebied. En elke keer had ik vlinders in mijn buik en maagdelijke zenuwen: de eerste keer, hoe zal het zijn?
De eerste keer zwemmen was geweldig. Als een blij ei reed ik bijna stuiterend naar het zwembad en kleedde me om. Dertig minuten zwemmen lijkt niks, maar ik vond het heerlijk. Er zat geen tempo meer in, maar ik maalde er niet om. Gewoon lekker wat baantjes trekken en merken dat mijn lijf het allemaal nog min of meer kon, dat deed me goed. Ik was een iets minder blij ei toen ik het bad uitklom: mijn Garmin horloge bleek niet zo goed te kunnen zwemmen. Binnenkort de sinterkerstman maar eens lief aankijken voor een tweedehands vervanging. Een half uur was trouwens ook lang genoeg om mee te beginnen, ik heb twee dagen daarna nog spierpijn gehad!
De eerste keer fietsen was ook spannend: hoe vindt mijn ‘onderstel’ het om op een zadel te zitten? Het eerste rondje deed ik op de gewone fiets, in het donker een rondje van vijf kilometer door en om het dorp. En ook deze test doorstond mijn lichaam goed. Alleen mijn knie was niet zo te spreken over deze fiets, dus een week later installeerde ik toch maar mijn racefiets op de tacx. Dat vond ik – wederom – spannend. Nu heb ik gelukkig een vrouwenzadel op mijn racefiets, dat vindt mijn brede bekken wel prettig, maar lukt het na de bevalling ook nog steeds? De eerste paar minuten waren ongemakkelijk, maar al snel draaiden de pedalen rond als nooit tevoren. Blijkbaar moet ik gewoon weer wat ‘eelt kweken’ in mijn schaamstreek.
En dan. De eerste keer hardlopen. Die vond ik misschien nog wel het meest spannend. Want hardlopen is nu eenmaal belastend. Het is een asymmetrische beweging, kan mijn bekken dit aan? Kunnen mijn knieën het aan? Want ja, ik ben bijna weer op mijn oude gewicht, maar dat is nog steeds overgewicht. De vuurdoop hardlopen was minuutjeswerk, rustig hardlopen afwisselen met wandelen.
En ja, ook nu ging alles goed én had ik een aantal dagen spierpijn. Maar zolang de spierpijn weer wegtrekt, deert me dat niet. Dankzij mijn coach – die me elke keer keurig afremt! – de oefeningen voor rompstabiliteit en haar goede schema ben ik nu langzaamaan weer aan het opbouwen. Het is soms wat passen en meten met twee kinderen en borstvoeding geven en dat zal vanaf december nog lastig worden als ik ook weer aan het werk ben. Maar ik ben blij dat ik weer meer in beweging ben, dat de oefeningen me steeds makkelijker afgaan – als de katten tenminste niet in de weg zitten – en stiekem ben ik de hardloopkalender al aan het bekijken om te zien of ik deze winter misschien nog ergens aan een loopje mee kan doen!