Blog: fashionista
augustus 31, 2020 //
Tijdens het trainen van de diverse disciplines, maar ook tijdens wedstrijden, wordt vaak snel duidelijk hoe het zit met het uiterlijk vertoon binnen de sporters-wereld. Fashion-statements worden gemaakt, soms op het intimiderende af.
Neem nou de wereld van het fietsen. Er wordt door velen nagedacht over de kleur van de sokken, de lengte van de sokken, de kleur van de helm die dan weer moet matchen met de fiets, het shirt weer met de broek… Doe je dit niet goed, dan bestaat de kans dat je niet meetelt, niet serieus genomen wordt en dus niet gegroet zal worden door een voorbijrazend peloton of door de solist op zijn allernieuwste tijdritfiets.
Bij het hardlopen idem. Je shirt van de wedstrijd met de langste afstand die je ooit gelopen hebt, dient steevast favoriet te zijn bij een hardloopwedstrijd. Hier kun je tijdens het hardlopen het verschil zien tussen de beginners en de ervaren lopers. Een beginner heeft nog geen “deze-wedstrijd-heb-ik-gelopen”-shirt. Nee, die draagt een neutraal shirt. Daar sta je dan bij een hardloopwedstrijd, tussen de “Marathon New York 1997”, de “Mudrun 2019” en de “Berenloop Terschelling”. Is het om te intimideren? Te profileren? Of zitten al die wedstrijdshirts toch echt lekkerder dan de neutrale?
Bij het zwemmen zijn de mogelijkheden wat beperkter. Hier kun je jezelf hooguit profileren met je badmuts. Maar met je kop in het water kan bijna niemand lezen wat erop geschreven staat. Bovendien kruipt de muts toch ook vaak wat omhoog wat ervoor zorgt dat de spannende teksten écht niet meer te lezen zijn.
Ook met een wetsuit vallen weinig statements te maken; de kleur is meestal zwart. Hier en daar een versierinkje en uiteraard een merknaam, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Zo heb ik van Borut Strel geleerd dat zwart neopreen toch echt het sterkst is. Een teleurstellende uitkomst voor de fashionista’s onder ons; geen spannende kleuren die matchen met de badmuts.
Mijn zwemvriendin Heidi baalt hiervan. Zij zou graag een hele zilveren wetsuit willen, á la Barbarella. Maar helaas, zo ver is het nog niet. Zelf zou ik dan wel een panterprintje willen. En dan een badmuts met twee oortjes er op. En wellicht ook nog een staart. Maar dan niet tussen mijn benen. Want ik laat mij niet intimideren.
Deze blog is geschreven door Giulia Baracco