Blog: Gehaald!
juni 19, 2014 //“En?” vraagt mijn collega-zonder-facebook op donderdagochtend. “Gehaald!”, zeg ik met gepaste trots. “Hoe was het?” “Toch wel zwaar. En ik durfde niet goed voluit te gaan vanwege mijn knie. Maar het was vooral erg gaaf en leuk en gezellig. Volgend jaar ben ik er weer bij!”
Op woensdagavond 11 juni 2014 had ik mijn eerste échte triathlonervaring en volbracht ik de 1/8e Vrouwentriathlon van Nijeveen. Ja, ik vond het zwaar. Maar nee, het was zeker niet onmogelijk! En ja, ik vond het echt zo leuk dat ik volgend jaar zeker weer mee wil doen in Nijeveen (en misschien dit jaar ook nog wel in Utrecht als de werkagenda het toelaat!).
Al bij aankomst valt me de ontspannen sfeer op. Deelnemers links en rechts van me op de parkeerplaats groeten me vriendelijk terwijl ze hun fiets van de auto tillen. De vrijwilligers in de sportkantine geven me mijn startnummer en maken een gezellig praatje, de dame bij de wisselzone is streng maar aardig en geeft nog wat helm-opzet-tips. En uiteraard zijn de organisatoren behulpzaam voor iedereen. Sione, Kitty en Jeanine rennen van hot naar her, beantwoorden vragen, blussen brandjes, wijzen de weg, regelen 1001-dingen tegelijk en blijven de hele avond vrolijk!
Hoe ging het sportieve gedeelte dan? Het zwemmen gaat euh…langzaam…! Net zoals de andere onderdelen eigenlijk. Zwemmen is totaal niet mijn specialiteit, ik heb de borstcrawl niet onder de knie, dus zwem altijd schoolslag. Gelukkig ben ik niet de enige. Dat geeft me motivatie om gewoon door te gaan: ‘er zijn er meer die niet supersnel zijn en dat geeft niet!’
Het fietsonderdeel gaat aardig, maar wederom niet snel. Omdat ik al maanden last heb van mijn knie, durf ik niet voluit te knallen, wetende dat ik hierna nog vijf kilometer moet rennen. En dus ‘peddel’ ik met een gemiddelde snelheid van ongeveer 27 km/uur over het parcours in een heel licht verzet. Liever had ik zo rond de 30 km/uur gereden, maar ik dorst niet te versnellen. De eerste vijf kilometer heb ik moeite een lekker ritme te vinden, het is wennen om te fietsen in een nat pak. Gelukkig droogt een trisuit snel!
Hardlopen ná zwemmen en fietsen valt me tegen. Ik heb één keer ‘getest’ met twee onderdelen: ongeveer een week vóór de Vrouwentriathlon van Nijeveen rende ik zo’n 4 km nadat ik zo’n 18 km had gefietst. Net als toen heb ik nu moeite met een lekker ritme vinden. Onderweg las ik daarom even een korte wandelpauze in. Even op adem komen en daarna weer door. Gek genoeg heb ik na die 20 meter wandelen ineens wél een lekker ritme dat ik kan volhouden tot het einde.
En dan eindelijk, na zwoegen en zweten en afzien, kom ik over de finish. Mijn tijd? 1.47.26. Nét niet de langzaamste, maar het scheelt niet veel. Vind ik dat erg? Nee, totaal niet, het had me zelfs niets kunnen schelen als ik de laatste deelnemers was geworden. Wat overheerst is een soort euforie: dit heb ik toch mooi maar even geflikt! Eind vorig jaar pas begonnen met hardlopen, dit jaar pas gaan zwemmen, werk en gezin combineren met drie sporten, het is allemaal gelukt. Extra euforie omdat ik weken lang niet heb kunnen sporten vanwege pijn aan mijn knie. Snel? Nee, dat was ik niet (en word ik waarschijnlijk nooit). Blij? Absoluut. Trots? Zeker! Verslaafd. Ja, dat denk ik wel. Ik vond de Vrouwentriathlon een geweldige belevenis, een aanrader voor elke sportieve vrouw en uiteraard ga ik dit nog veel vaker doen!