Blog: Honderd kikkers

april 2, 2021 //

Nee, de sloot achter ons huis zit (nog) niet vol met kikkerdril en nee, ik heb geen honderd kikkersprongen gemaakt. Maar… ik heb wel nieuwe doelen gesteld én gehaald. En dat is in zo’n raar nog-steeds-corona-jaar-zonder-wedstrijden helemaal niet gek!

De afgelopen tijd zie ik de ene na de andere wedstrijd van de kalender verdwijnen of verschuiven naar ergens in september (waar het wel erg vol wordt met wedstrijden!). Normaal gesproken zou ik in de winter meedoen aan wat (cross)loopjes hier in de buurt en nu langzaamaan gaan toewerken naar de eerste wedstrijden van het seizoen. Maar ja, die coronamaatregelen hè?

Hoe kom je dan toch de winter en het voorseizoen een beetje door? Nou, daar had mijn sportcoach Sione wel ideeën bij. De coach stelde wel eisen: het mogen niet alleen maar snelheidsdoelen zijn. Lastig, want dat waren natuurlijk meteen de doelen die bij mij opkwamen. En, de doelen moesten ook nog eens SMART zijn: meetbaar en realistisch dus.

Na wat heen en weer mailen – en ook bestraffend toe te zijn gesproken door de coach omdat ik veel te hoge onhaalbare doelen stelde – kwamen we tot een compromis. Eén van de doelen luidde: 100 kilometer fietsen in één week. Die leek me prima haalbaar, zolang het tenminste niet ineens zou gaan winteren. Maart roert immers zijn staart, nietwaar? Ook daar had de coach een slimme oplossing voor: een eenvoudig snelheidsmetertje voor op mijn fiets, zodat ook een eventueel ritje op de tacx mee zou tellen.

Toen de 100-km-week aanbrak, zagen de weersvoorspellingen er niet zo lekker uit. Rit één bracht al een pittige wind, maar…de zon scheen, dus wie doet je wat. Rit twee bracht nóg meer wind. Maar, de zon scheen nog steeds en zelfs wat meer nog dan eerder die week. Dus nog steeds geen vuiltje aan de lucht, dit doel ging ik prima halen.

En toen kwam rit drie: zondagochtend kletste de regen al vroeg tegen de ramen. Met windkracht 6 en slechts een paar graden boven nul zakte mij de moed in de schoenen. Wéér die harde rotwind. En dan ook nog kou en regen? Maar ineens schoot me iets te binnen: het snelheidsmetertje! Ik kon gewoon gaan tacxen! Eerlijk is eerlijk: binnen fietsen is niet mijn favoriete bezigheid – en al helemaal geen 45 kilometer, pfoe, dat viel best tegen – maar…het metertje werkte én ik haalde mijn doel!

(Oh ja, dit ben ik niet op de foto hoor!)

En mocht je je nu afvragen waar die kikkers op slaan: één van mijn doelen was om de kikker te kunnen, een yogahouding die voor velen wellicht een eitje is, maar voor mij met m’n pijnlijke handen en dito polsen en treurige armspieren een pittige uitdaging (sommigen noemen deze trouwens ook wel de kraaihouding, maar ik vind kikker leuker!). Maar…het is gelukt, maar liefst vier dikke seconden stond ik in de kikkerpositie. Op naar het volgende doel, op naar de vijf seconden!

 

 

(deze blog is geschreven door Nienke Vijver)