Blog Ironmama Sione: knallen op Franse colletjes
augustus 28, 2018 //
Wat een hitte hebben we gehad! Niet alleen in Nederland, maar ook in Frankrijk waar ik met mijn vriend en dochter op vakantie was. Naast spelen in het zwembad met Milou, werd er (uiteraard) ook gesport. De belangrijkste uitdaging deze vakantie: de bekende Alpe d’Huez-triathlon (de L-afstand: 2,2 km zwemmen, 118 km fietsen en 20 km hardlopen). 
De wedstrijd werd pittig. Om de één of andere reden had ik geen bergverzet meegenomen, ik had voor als kleinste blad 39 tandjes. vooraf had ik al geconcludeerd dat dit wellicht toch niet handig was. Ik zag een dame met een heel groot verzet achter, ik dacht vooraf: is dat niet overdreven? Tijdens de wedstrijd wenste ik dat ik hem had. Want het werd inderdaad afzien! Tijdens de laatste afdaling vóór de beklimming van de Alpe d’Huez kreeg ik al last van kramp. Ik denk dat een combinatie van het gebrek aan bergverzet (zwáár klimmen dus) en te weinig elektrolyten deze kramp veroorzaakte. Tijdens het lopen heb ik zelfs een aantal stukken moeten wandelen, zo ontzettend verkrampt waren mijn benen.
Ondanks de kramp werd ik nog nét tiende en eerste agegrouper. Het was mede door de hitte een hele goede training voor Hawaï. En ja, een compact was toch handiger geweest…! De colletjes die ik later in de vakantie heb beklommen waren gelukkig lang niet zo steil maar wél leuk en uitdagend. Al met al kun je mooi fietsen in de regio van Annecy waar wij daarna verbleven!
Momenteel ga ik de laatste trainingsblokken vóór Hawaï tegemoet. Deze periode is niet echt te vergelijken met vorig jaar. Toen was ik aan nog het herstellen van de Ironman van Maastricht en aan het wennen aan het idee dat ik een paar maanden later nóg een hele triathlon moest gaan doen. Ik kon me toen pas later richten op het trainen voor de Ironman van Hawaï.
Fietskilometers heb ik trouwens ook in Duitsland gemaakt tijdens de Cyclassics in Hamburg. Via een Duitse vriend doen we al jaren mee aan deze cyclo, we rijden voor het bedrijf Kravag waar onze vriend werkt. Het ging enorm hard dit jaar, in het begin durfde ik niet eens op mijn teller te kijken….ik heb menig schietgebedje gedaan om heelhuids over de finish te komen. Toen ik stiekem tóch even keek hoe hard we gingen, zag ik de teller schommelen rond de 50 km per uur! Gelukkig ging dit niet de hele wedstrijd zo door. Ruim 100 kilometer, al met al was de tocht goed voor een eerste plaats voor ons (bedrijven)team. Mocht ik dus wéér het podium op! Erg leuk, maar zoals gezegd: vooral blij dat ik heelhuids over de finish ben gekomen!