Blog: Koppeltraining met de fanclub

Blog

Oef. Wat zijn die benen zwaar. En wat gaat mijn hartslag omhoog. Hup Nienke, loop eens door, dit gedeelte moet in een hoger tempo! Ik kan mezelf wel proberen aan te sporen, maar mijn benen weigeren domweg dienst. Na een rondje fietsen van zo’n 24 minuten is het nu tijd voor 8 minuten hardlopen ‘in een matig tempo’ zoals het trainingsschema dicteert. Maar er is geen sprake van een matig tempo, er zit voor mijn gevoel zelfs geen gang in. Nu weet ik het ineens weer, hardlopen na het fietsen is zwaar, heel zwaar…!

Na de bocht houd ik even in, ik móet op adem komen. Mijn longen zuigen zich vol lucht, ik blaas rustig weer uit. Oké, nu gaat het weer. Even verderop heeft mijn man met krijt ‘keerpunt’ op de weg gekalkt. Ik glimlach en draai weer om, op weg naar mijn eigen fanclub, bestaande uit man en ons zoontje van 3. In de middle of nowhere (dat is het hier op het Friese platteland al snel) hebben we een ‘wisselzone’ ingericht. Daar weer aangekomen trek ik mijn hardloopschoenen weer uit, fietsschoenen aan, klik ik mijn helm weer vast en stap ik weer op de fiets, voor het volgende setje van 24 minuten fietsen gevolgd door 8 minuten hardlopen.

Drie keer leg ik de combinatie van fietsen en lopen af tijdens deze koppeltraining. De tweede en derde keer hardlopen voelen al lang niet zo raar en onnatuurlijk aan als de eerste keer. Ik heb me er blijkbaar alweer op ingesteld, op die vreemde sensatie in je benen, ademhaling en hartslag als je de overgang maakt van fiets naar rennen. Het enige wat nog vreemd voelt is hardlopen met mijn fietshandschoenen nog aan. Elke keer aangemoedigd door mijn eigen fanclub is de training prima te doen, op de weg is zelfs ‘allezallez’ geschreven. Ik voel me bijna belangrijk, beroemd! Last van pijntjes (knie, enkel, schouders, stuitje) heb ik toch al maanden (of zelfs jaren) maar al met al valt me het resultaat van deze training niet eens tegen.

Thuisgekomen zie ik op Strava dat er nog wel winst te halen valt. Het verschil tussen een ‘matig tempo’ en een ‘rustig tempo’ is er nauwelijks. Snelheid en explosiviteit moet er komen dus. Hoe precies, dat weet ik nog niet. Meer intervaltraining waarschijnlijk. Of een nog beter schema. Maar eerst ga ik twee triathlons volbrengen: een 1/8 hier in de regio en op 20 september de 1/16 Vrouwentriathlon in Utrecht. Tot dan!