Blog: Spijbelen

mei 31, 2019 //

Het voelt onwennig, een beetje als spijbelen. Het is woensdagochtend en ik loop het zwembad in. In mijn eentje! Zomaar even een uurtje voor mezelf, wat een luxe, wat een rijkdom. Sinds kort gaat mijn dochter één ochtend in de week naar de peuterspeelzaal en dat geeft me ineens een ongekende vrijheid.

Het is mijn vertrouwde zwembad – hier train ik al jaren – maar de woensdagochtend is onbekend. Ik zie mensen die ik niet ken, er is één baan gemarkeerd, ik durf er niet te gaan zwemmen omdat er ook een groep les krijgt. De dames en heren van leeftijd zwemmen hun baantjes breed-uit en langzaam. Hmm, vooralsnog is dit nog geen succes. Slalommen tussen de mensen door vind ik vervelend, voor hen en voor mij.

Maar dan zoekt één van de zwemjuffen oogcontact. Ze wijst naar de lege baan. Ik kijk haar vragend aan, wijs ook. “Hier? Mag ik hier zwemmen?”, vraag ik geluidloos. Ze knikt lachend. Ik bedenk me geen moment: onder de lijn door, schema tegen de muur plakken en gaan met die banaan. Een lege baan, voor mij alleen, dit is niet spijbelen, dit is luxe!

Uiteraard is de luxe maar van korte duur: al snel komt er nog iemand in deze ‘snelle’ baan zwemmen. Maar het lekkere gevoel blijft. Want we zwemmen goed langs elkaar heen zonder last te hebben van elkaar, we hebben ruimte zat. Ik kan heerlijk mijn schema afmaken en heb daarna zelfs nog tijd voor boodschappen, was ophangen en een bakje thee drinken voordat ik mijn dochter weer ophaal van de peuterspeelzaal. Het groter worden van de kinderen gaat ons soms wel eens te hard, maar vandaag heeft het zo zijn voordelen!