Blog: Taart & de Dolomieten
november 7, 2021 //
‘Wanneer kwam nou die bocht? Als er maar niet iemand rijdt. Oh mijn hemel, wat is het koud, waarom doe ik dit?’ Met knikkende knieën en toch lichtelijk met wat stress in mijn lijf daal ik ‘onze berg’ af. De temperatuur ligt amper boven het vriespunt en afdalen is al niet mijn ding en al helemaal niet vanaf 1700 meter hoogte steil naar beneden.
Onze blogster Nienke bracht de herfstvakantie in Italië door, lees hier haar avonturen.
Zelfs mijn winterhandschoenen voorkomen niet dat m’n vingers steenkoud worden. Op het allerlaatste steile stukje vlak vóór de grote weg stap ik af. Even de bibbers uit m’n lijf schudden, dat laatste stukje loop ik wel even. En hop, daarna gaat het weer naar beneden. Gelukkig gaat het hier iets geleidelijker naar beneden, na de rotonde trap ik alweer vals plat omhoog. Een kilometer verder en jasje, handschoenen en wintercol gaan uit, want van dat klimmen in de zon krijg je het al snel warm.
Dikke vette bonus
Al klimmend blijf ik maar om me heen kijken. Wat is het hier toch ontzettend mooi, wat is dit een enorme dikke vette bonus: een week met man en kinderen naar de Dolomieten en we hebben geweldig weer. Deze vakantie zat eigenlijk helemaal niet in de planning, we hebben het wat ondoordacht in gang gezet. Van tevoren stress: drukte op het werk, zoon van negen moest nog getest worden voor Italië, we hebben andere mondkapjes nodig, waar gaan we overnachten op de heenreis? Maar eenmaal aangekomen in Italië valt al die stress in één keer van mijn schouders.
Elke dag sta ik meerdere keren op het balkon van ons appartement en neem ik de omgeving in me op: de typische vorm van de bergen zoals je alleen hier ziet, de bomen die elke dag meer kleuren in de herfstzon, de sneeuw op de hoogste toppen, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Verjaardagsrit
En nu – op mijn verjaardag – fiets ik gewoon de Passo Campolongo op. Eerder deze week fietste mijn man hier en reden wij als verzorgingswagen met hem mee. En ja, ondanks dat ik me niet had voorbereid op klimwerk begon het te kriebelen: deze pas wil ik ook op.
Is het zwaar? Ja, op sommige stukken wel. Maar ik weet overal door te trappen, stop onderweg niet en bereik de top. Wát een geweldige verjaardag: ’s ochtends ontbijt op bed en cadeautjes van de liefsten, daarna fietsen en ’s middags taart op 3000 meter hoogte. Oh en na het halen van de top van de Passo Campolongo ga ik – gekke Henkie als ik ben – zelfs nog weer afdalen ook. Wederom geen fijne ervaring, maar nu ik weer een jaar ouder en wijzer ben wordt het hoog tijd eens wat vaker uit mijn comfortzone te stappen!