Blog: Vrouwenberg
juli 27, 2014 //“Een Vrouwentriathlon. Hier, op deze berg. Dat zou gaaf zijn!” Al fietsend door de Franse Alpen krijg ik de gekste en leukste ideeën. Dat is wat sporten met me doet: terwijl mijn lijf zich bezig houdt met repeterende bewegingen -de pedalen rond laten draaien- houden mijn hersenen zich met hele andere dingen bezig. De endorfine die mijn lichaam aanmaakt, wordt direct omgezet in een creatieve mental boost.
Als ik sport, schrijf ik in mijn hoofd allerlei teksten: voor mijn eigen blog, voor de Vrouwentriathlon, voor een boek (verre toekomstdroom), voor mijn werkgever, voor mijn klanten. Vaak probeer ik na afloop van een zwemtraining, fietstocht of hardlooprondje meteen wat steekwoorden op papier te zetten. Zodat ik al die leuke ingevingen en originele invalshoeken niet vergeet. Na afloop van de eerste fietstocht in de vakantie schrijf ik onder meer ‘Vrouwencol’ op een papiertje.
Dat eerste vakantiefietstochtje (zo’n 35 kilometer) voert me over twee relatief makkelijke klimmetjes: de Col du Marais en de Col de L’Epine. Bij de eerste col kan ik even wennen: klimmen voelt toch écht anders dan tegen de Friese of Hollandse wind in fietsen, het is even zoeken naar een prettig verzet. Maar zoals gezegd is deze col niet superzwaar: een maximaal stijgingspercentage van 7% en in totaal maar zo’n zes kilometer klimmen.
De tweede klim van deze warme dag is de Col de L’Epine. Iets zwaarder: wat stukjes van 8% en iets langer. En dit is de col waar ik de ene vrouwelijke renner na de andere tegenkom. Sommigen dalen onzeker af, zoals ik dat overigens ook doe, anderen zien er geroutineerd en gesoigneerd uit, alsof ze hier dagelijks koersen.
Nog nooit heb ik zoveel vrouwelijke wielrenners tijdens mijn vakantie gezien. “Wat is hier aan de hand? Is dit soms een speciale Vrouwenberg? Zo ja, dan moeten we hier een Vrouwentriathlon gaan houden. Dat zou gaaf zijn! Eerst in een bergmeertje zwemmen, dan een col oprijden en op de top nog eens een hardloopparcours afleggen”, zo fantaseer ik er lustig op los.
Natuurlijk weet ik wel dat er – net zoals in Nederland – in het buitenland allerlei mooie triathlons zijn. Op de Alpe d’Huez bijvoorbeeld is een hele gave triathlon die ik stiekem wel op mijn bucketlist heb gezet (maar dan moet ik eerst goed leren zwemmen en dat gaat nog wel even duren). En ja, ook in andere landen zoals bijvoorbeeld Frankrijk zijn er triathlons uitsluitend voor vrouwen. En nee, het is helemaal niet de ambitie van de Stichting Vrouwentriathlon om zomaar ergens in Frankrijk een nieuw evenement op poten te zetten of om een internationaal ‘Vrouwentriathlonnetwerk’ op te richten. Tenminste, voor zover ik weet niet! Maar een beetje fantaseren en dagdromen mag best, daar met mijn hoofd in de wolken op die Vrouwenberg…