Blog: Wolkjes van verdriet

oktober 25, 2015 //

Mijn schouders zitten vast, ik heb barstende koppijn. Mijn ogen branden. Ik ben op, heb geen puf meer, ben emotioneel leeggezogen. En dan moet ik ook nog gaan hardlopen? Manlief moedigt me aan: “Je voelt je na het lopen vast beter.” Ik weet dat hij gelijk heeft. En omdat er nu eenmaal op mijn schema staat dat ik vandaag een duurloop van 30 minuten mag doen, trek ik mijn nieuwe hardloopschoenen aan en trotseer ik kou, regen en donker.

Het is even wennen, lopen in het donker. De laatste keer dat ik dat deed, verstapte ik me en verstuikte ik mijn enkel fors. Ik merk dat ik wat onzeker ben, de grond afspeur op zoek naar onregelmatigheden waar mijn enkel op dubbel kan klappen. De onzekerheid kan ook komen door mijn nieuwe hardloopschoenen trouwens. Na twee jaar waren mijn oude nodig aan vervanging toe. In de winkel merkte ik al direct het verschil toen ik een testrondje mocht maken: alsof ik op wolkjes liep, zoveel vering ineens weer!

Het eerste rondje gaat moeizaam, mijn gedachten schieten heen en weer. Van de dienst in de kerk naar de dochters die eensgezind een afscheidslied zingen bij het graf. Van de grapjes die ze nog maakte toen het eind al in zicht kwam (‘ik heb al een paar dagen geen borrel meer gehad’) naar de volle kerk. Van haar realisme (‘jullie moeten niet huilen’) naar het verdriet van de hele familie. Een harde snik ontsnapt ergens uit mijn middenrif. Tranen komen dit keer niet meer, ik heb er de afgelopen dagen al genoeg geplengd.

Het tweede rondje gaat beter. Ik kom in een ritme. Alles is er nog: de kou, de regen, het donker, de nieuwe loopwolkjes, het verdriet. Maar ik voel dat het beter met me gaat. Sporten is het beste medicijn. Tegen alles. Ik loop door. Voor mezelf. En voor beppe.