De rit van de blauwe plekken
februari 8, 2011 //
Vorig jaar heb ik een hele mooie mountainbike gekocht. Ik fiets graag naar mijn werk als training, een ritje van ongeveer 25 kilometer. Maar in de herfst en winter vind ik het niet fijn dat op mijn racefiets te doen. Daarom heb ik een MTB aangeschaft, zodat ik ook met gladdere wegen en bladeren op het wegdek veilig op mijn werk kan komen.
Nu heeft mijn mooie MTB nog nooit met zijn wieltjes door de modder gereden. Op de bewuste route van huis naar werk ligt alleen maar mooi rood fietspad. Dus toen vriendin T. mij donderdag vroeg of ik zondag mee ging mountainbiken had ik daar wel oren naar.
Ze had voor een rondje Lage Vuursche gekozen, 10 kilomter MTB parcours. Nu heb ik een aantal jaar terug wel eens een winter tochtjes gereden, dus helemaal onbekend ben ik niet op de MTB. Maar zo’n eerste rit op nieuwe fiets is toch wel weer even wennen.
T. is een ervaren downhill MTB-er dus niet vies van een lekkere afdaling of spongetje. Ik ben een echte schijtluis maar wilde niet achterblijven. Vol goede moed en met helm op begon ik aan het rondje. De eerste ronde was een drama, met een gemiddeld valpercentage van 1 keer per 2,5 kilomter heb ik 4 keer op mijn kant gelegen. Het waren echte klassiekers, dus langzaam de bult omhoog rijden, dan zoveel vaart verliezen dat je bijna bovenaan alleen nog maar om kan vallen. En dan net te laat uitklikken zodat je heel galant opzij valt met de fiets nog aan je voeten geklikt.
De eerste 2 keer waren niet zo erg. Beetje krassen op mijn scheen (ja nu weet ik het weer, daarom fietse ik vroeger altijd in een lange broek). Nummer 3 was er echter een van tranen in de ogen. Vol goede moed reed ik een bultje af, maar ik was nog niet goed en wel beneden of ik moest weer omhoog. Het zand was mul en bovenaan de bult lag mijn grootste nachtmerrie, een hele dikke boomstronk. De moed zakte mij al weer in de (fiets)schoenen, niet zeuren, trappen!
Dus met verstand op nul trapte ik omhoog, bijna boven was het tempo eruit en werd de boomstam steeds groter. Tot ik naast de stam zat en omviel, heup uiteraard vol op de stam en een van de takken in mijn bovenbeen. Ja lieve lezertjes, dat was even de tanden op elkaar en de tranen wegdrukken. Daarna ben ik nog maar 1 keer gevallen en de volgende ronde geen keer. Een enorm steile leercurve al zeg ik het zelf. Dus veel blauwe plekken rijker, maar wel lekker gefietst!
Hieronder het resultaat van mijn eerste MTB rit van het seizoen, in blauwe plekken.
Ik ben Karlijn, bijna 36 jaar en woon met Mike in Utrecht. In dit blog hou ik je op de hoogte van mijn trainingen en de dingen waar ik tegenaan loopt tijdens mijn voorbereiding op het wedstrijdseizoen. En wil ik laten zien dat triathlon voor iedereen is, niet alleen voor topatleten. In 2009 heb ik een halve triathlon gedaan en die staat ook dit jaar op het programma. Dat betekent veel trainen, en dat kost me veel moeite. Het liefst zit ik op de fiets, maar lopen en zwemmen hoort er ook bij.