Deelneemster van de maand Gea: ‘Luisteren naar je lichaam is belangrijk’

november 27, 2016 //

Gea Groenendijk (57) uit Amerongen schreef zich de laatste jaren telkens in voor de wedstrijden van de Vrouwentriathlon, maar meedoen, dat lukte niet. Tot vorig jaar had ze zich voor de zekerheid alvast ingeschreven, omdat de wedstrijden soms vol liepen, en dan bleek ze toch niet te kunnen, bijvoorbeeld omdat ze op vakantie ging. Maar dit jaar was er iets anders aan de hand: ze heeft overbelaste knieën, een vorm van overtraining. Voorlopig zien we haar dus niet bij onze wedstrijden – maar hopelijk ooit weer wel!

Gea vertelt: “Ik heb altijd veel gesport, ik zeg wel eens ‘ik dacht dat ik Daphne Schippers was!’ Maar ondertussen was ik wel al 57. En ik kreeg last van mijn knieën. Eerst de ene knie, en toen dachten ze dat het de meniscus was. Dus moest ik mijn kniebanden trainen, en daarmee ging ik lekker hard aan de slag! Maar het probleem zat hem juist in die knieband, en door dat trainen werd het alleen maar erger en overbelastte ik de andere knie ook. Het is een overbelasting van de binnenste kniebanden. In het begin kon ik niet eens normaal lopen, zelfs dagelijks functioneren was lastig. Inmiddels heb ik wel goede begeleiding en ik kom zelfs in een speciale kliniek, waar ik loop met elektroden op mijn benen, en alleen op frequentie, niet op kracht. Vorige week heb ik zelfs even hardgelopen, op een loopband in een cabine met speciale luchtdruk. Je wordt daar wat opgetild, en zo kan ik nu dus wel een begin maken met hardlopen.” (hieronder zie je een filmpje van Gea op die loopband)

Lang uit de running zijn, voor een gedreven sportvrouw, hoe is dat? “Het is mentaal zwaar. Ik snap topsporters nu wel, die worden er gek van. Ik had vroeger ook wel eens een blessure, maar dan wist ik dat ik ging herstellen. Maar dit is echt anders. Het duurt veel langer. Het begon in mei, en het gaat nog zeker wel een half jaar duren voor ik weer aan sporten kan denken. Ik kan wel zwemmen, met een plankje tussen mijn benen, en fietsen gaat ook, maar alleen op souplesse, dus ik kom geen bergje op. Wedstrijden, triathlons, het gaat hem voorlopig niet meer worden. Ik vind het ook eng om daaraan te denken: ga ik niet weer door die knie?”

En hoe is het zo gekomen? “Ik heb de eerste signalen genegeerd, zie ik achteraf: bij het hardlopen wel dingen gevoeld maar daar niet naar geluisterd. Dat heb ik wel geleerd, hoe belangrijk dat is, signalen uit je lichaam serieus nemen. En mijn lichaam was uit balans. Ik ben naast de manueel en fysiotherapeut – die alleen ‘technisch’ kijken – ook bij een orthomoleculair arts geweest, en die constateerde een vitaminetekort. Ik denk dat de overgang ook een rol heeft gespeeld. Ik werd strammer, mijn botstructuur veranderde, en dat komt vast door de hormonen. Maar het is schokkend hoe weinig daarover bekend is – heel veel medische en sportkennis gaat alleen over mannen! Daar zou toch echt eens wat aan moeten veranderen…”