Deelneemster v/d maand Gyselle Lovelock: ‘Liever Vrouwentriathlon dan bankhangen’
oktober 25, 2015 //
Laatste werd ze, vorig jaar tijdens haar debuut op de Vrouwentriathlon van Utrecht. Ook dit jaar mikte Gyselle Lovelock op de rode lantaarn, maar ze eindigde in september in Utrecht als één na laatste. Net als in Beesd en Nijeveen, waar ze dit jaar óók meedeed aan de 1/16 Vrouwentriathlon. De 42-jarige uit Hoek van Holland maakt het niets uit dat ze steeds achterin het deelnemersveld eindigt. “De voorspelling was dat ik op mijn 31e in een rolstoel zou zitten. Dus ik ben blij met alles, ook een laatste of één na laatste plaats!”
Vroeger speelde Gyselle softbal, op hoog niveau. “Totdat mijn knieën ‘op’ waren, toen ging het niet meer. Mijn knieën zijn dusdanig versleten dat het maar de vraag was of ik ooit nog zou kunnen hardlopen.” De artsen voorspelden dus zelfs dat ze in een rolstoel terecht zou komen. “Ik zou eigenlijk nieuwe knieën moeten krijgen, ze zijn écht kapot. Maar alles wat ik nu nog kan doen, daar ben ik blij mee.”
Triathlons stonden hoog op haar verlanglijstje, maar door haar versleten knieën kan Gyselle slecht hardlopen. Toen zij hoorde dat je bij de Vrouwentriathlon mee kunt doen aan een korte afstand, de 1/16, besloot ze zich eraan te wagen. “En ik vind het super om te doen. Veel tijd om te trainen heb ik niet, we hebben zeven kinderen in huis, waaronder een aantal pleegkinderen. Daarnaast werk ik ook nog eens fulltime. Dus trainen schiet er wel eens bij in. En ik heb er ook niet helemaal de bouw voor”, zegt ze, lachend wijzend op haar figuur. “Als ik lichter zou zijn, dan zou het ongetwijfeld makkelijker gaan. Is het ook een minder grote belasting voor mijn knieën en enkels. Wie weet lukt het me nog wel eens om wat kilo’s kwijt te raken.”
De Vrouwentriathlon in Utrecht dit jaar viel haar zwaar. “Ik was al blij aan de start te staan, want ik was de hele week ziek geweest. Het water was best koud, fietsen ging gelukkig wel goed. Met overigens de helm van mijn dochter, want mijn eigen helm is een tijdje geleden gejat.” Het looponderdeel ging zoals verwacht: zwaar. “Enkels, kuiten, knieën, alles deed zeer. Maar ik heb doorgezet. Het is ‘het meedoen’ wat de Vrouwentriathlon voor mij zo leuk maakt. Ik kan ook op de bank gaan hangen, maar ik doe liever mee aan de Vrouwentriathlon!”