Deelneemster van de maand Nicole Helwes: steeds een level verder
januari 27, 2016 //
Deelneemster van de maand Nicole Helwes uit Rotterdam (51) kwam afgelopen augustus als laatste uit het water bij de 1/16e Vrouwentriathlon in Beesd. Ze begon daarna aan een enorme inhaalslag en finishte als vijfde! Nicole vertelt: “Ik had me opgegeven, maar ik heb wel momenten gehad dat ik dacht: toch maar niet. Ik had helemaal geen vertrouwen in het zwemmen. 250 meter is voor mij toch wel een heel eind.”
“Kort na onze start was er nog een startgroep en ik was bang dat die vrouwen over me heen zouden zwemmen. En het was nog koud ook, en ik had slecht geslapen. Maar ik ben toch maar gegaan. Ik dacht: ik zie wel, ik kan elk moment nog terug, ook na tien meter zwemmen nog. En ik heb het gehaald! De sfeer sleepte me mee, het is gewoon heel leuk, met al die vrouwen die het beste uit zichzelf halen. Zo’n triathlon lijkt wel op een sportdag, zoals vroeger op school.”
Nicole had alle redenen om tegen het zwemmen op te zien: “Ik had al eens aan een triathlon meegedaan, de 1/8e van Binnenmaas. Maar toen ging het zwemmen niet en ben ik door duikers uit het water gehaald. Ik heb een tijdje nodig gehad om daar overheen te komen. In die tijd heb ik helemaal niet gezwommen, zelfs niet in het zwembad. Ik moest nu voor de Vrouwentriathlon in Beesd ook eerst vertrouwen opbouwen, door samen met iemand in buitenwater te gaan zwemmen en door mee te doen aan een clinic van Siosport. Dat hielp wel.”
En toen lukte het in Beesd dus inderdaad, dat zwemmen? “Ja. Het laatste stuk heb ik wel geploeterd, gelukkig bleef er iemand op een surfplank bij me in de buurt. Iedereen was al lang en breed op de kant toen ik het water uitkwam. Maar toen dacht ik: nu ik dit heb overleefd, gaat de rest ook lukken, want fietsen en hardlopen kan ik wel! Er stonden nog vrouwen in de wisselzone met handdoeken enzo te hannesen, en ik heb snel een helm opgezet en schoenen aangetrokken en ik ben gegaan – zo had ik er dus meteen al een stel ingehaald. Ik maakte er een spel van om zo min mogelijk onder de 30 te fietsen; op het laatst was het misschien zelfs wel 40. Toen hoorde ik een geluid achter me en vroeg me af of Marianne Vos er aan kwam ofzo, ik vond het niet eerlijk…maar het was de trein!”
Ook het lopen ging goed, vertelt ze verder: “In de verte moet ik toen de voorhoede gezien hebben, maar dat wist ik niet, ik dacht nog steeds: als ik maar niet bij de laatste twee uitkom. Ik heb bij de finish niet op de klok gelet, ik zag mijn tijd en plek pas later op de lijst: vijfde, in 44’01. Nu denk ik: de volgende keer ga ik voor een medaille. Langer dan een 1/16e zit er vanwege mijn slechte zwemmen nu nog niet in, maar als ik het net een beetje beter leer, kan ik op het podium terechtkomen. Dat scheelde nu maar 40 seconden!”
Nicole sport nog niet zo heel lang. Ze is een paar jaar geleden begonnen met fietsen. Zwemmen doet ze af en toe, en ze is gaan hardlopen met het oog op de triathlon. “In het begin dacht ik: dat kan ik niet, 5 km hardlopen, maar op een gegeven moment kon ik het dus wel. Dat is heel tof, dat gevoel van progressie. Sport opent deuren, ook boven je 50e nog. Het lijkt soms net gamen: je komt steeds een level verder!”