Kruisjes zetten en aftellen
mei 28, 2014 //
Nog 30 nachtjes slapen, nog 29 nachtjes, nog 28. Elke dag zet ik – denkbeeldig – een kruisje op mijn kalender. Nog maar heel even en dan is het zover. Mijn allereerste triathlon. Ik heb me opgegeven voor de 1/8e afstand van de Vrouwentriathlon in Nijeveen. En hoe dichter de datum van 11 juni nadert, des te zekerder weet ik dat ik last heb van complete verstandsverbijstering. Oh hellup, komt dit wel goed?!? Lees verder.
Waarom ik zo de zenuwen begin te krijgen? Vooral vanwege mijn waardeloze voorbereiding. Het sporten ging heerlijk. Totdat ik begin dit jaar ineens last kreeg van mijn knie. Hurken, trap aflopen, afzetten en aanzetten, hardlopen en zelfs fietsen, het levert me allemaal behoorlijk wat pijn op. Eind maart/begin april heb ik heel bewust een aantal weken rust genomen, niet of nauwelijks gesport in de hoop dat dit verlichting zou geven. Helaas, het mocht niet baten. Na een bezoekje aan de huisarts ben ik terecht gekomen bij een fysiotherapeut. Om een lang en ingewikkeld verhaal kort te maken: mijn knieblessure is – als het goed is – op te lossen, maar het zal even tijd kosten. Intensieve belasting is op dit moment niet verstandig.
Sinds de ‘diagnose’ heb ik nog amper gesport. Door onhandige werkschema’s van zowel mij als mijn echtgenoot in combinatie met privéafspraken én een onwillige knie loopt mijn prachtige trainingsschema volledig in de soep. En dat wringt. Het schuurt, het jeukt, het voelt onprettig. Ik word er chagrijnig van, van het niet-sporten. Mijn lichaam wil in beweging, wil gevoed worden met endorfine, het wil uitdaging en – ook niet onbelangrijk – voldoening achteraf.
Op het moment van schrijven van deze blog heb ik nog 22 nachten voor de boeg. Dan moet ik er klaar voor zijn. Conditioneel denk ik (hoop ik) dat ik nog kan teren op alles wat ik in de voorgaande maanden heb opgebouwd. Qua pijn denk ik dat ik het wel kan redden, begin mei fietste ik nog een tochtje van ruim 75 kilometer en dat ging redelijk goed. Ook liep ik eind april nog een paar keer 10 kilometer zonder extreme pijn in de dagen erna.
De komende dagen (en nachten) wil ik me liever niet te druk maken over mijn knie. Er wordt hard gewerkt aan een oplossing, mijn fysiotherapeute laat me flink werken en zweten en ik oefen elke dag trouw om mijn spieren sterker te maken. Het is nu dus tijd om me druk te gaan maken om andere dingen. Wat moet ik allemaal meenemen bijvoorbeeld? Gelukkig heeft de Vrouwentriathlon een handige checklist op de website, die draai ik uit en plak ik op mijn kast. Kan ik niks vergeten.
Ben jij er ook bij op woensdagavond 11 juni? Wil je dan een beetje voorzichtig zijn met zwemmen en niet vol tegen mijn zere knie aanschoppen? Dan beloof ik dat ik zo min mogelijk in de weg zal zwemmen. Ik zal mijn fysiotherapeute vragen een mooi stuk roze tape op mijn knie te plakken, na gele en blauwe tape lijkt me dat wel leuk voor de afwisseling! Tot ziens in Nijeveen!