Triathlonvirus verspreid dankzij Vrouwentriathlon

Nieuws

Veel vrouwen maken hun triathlondebuut tijdens één van de wedstrijden van de Vrouwentriathlon. Zo ook Christine Rebello en Marrit Yntema. Toen zij meededen aan de wedstrijd in Beesd, wisten zij: ‘Dit smaakt naar meer!’ Inmiddels is de sport niet meer weg te denken uit hun leven en hebben ze al aan de start gestaan van meerdere wedstrijden. Marrit: “Triathlon is voor mij echt een uitlaatklep.”Ook Christine is verslaafd aan de sport sinds ze aan de Vrouwentriathlon heeft meegedaan. “Wat ik fijn vind, is dat je niet wordt neergemaaid tijdens het zwemmen, dan wel van de weg wordt geduwd tijdens het fietsen door de heren”, aldus Christine. “De Vrouwentriathlon is goed georganiseerd, gezellig, gemoedelijk, maar ook zeker competitief.”

Beide dames zijn aan triathlon begonnen, vanwege een hardloopblessure. Marrit kreeg last van haar knie en om toch iets aan sport te doen, kocht zij daarom een racefiets. “Aangezien ik van jongs af aan heb gezwommen, kwam ik al snel op het idee een keertje een triathlonwedstrijd te doen”, vertelt zij. “De eerste wedstrijd was een geweldige ervaring! Ik was heel zenuwachtig, omdat ik niet wist wat ik kon verwachten, maar direct na de start wist ik: dit is mijn ding! Ook het gevoel na afloop is heerlijk.”

Toen Christine zo’n vier jaar geleden last kreeg van een voetblessure, moest ook zij haar horizon verbreden. “Ik ben begonnen met wielrennen. Zwemmen deed ik altijd al, dus de keuze voor triathlon was snel gemaakt. Ik ben namelijk een wedstrijdbeest en wil altijd een sportief doel behalen.”

Mensen die niet bekend zijn met de triathlonsport, denken vaak dat het enorm zwaar is, zo ondervindt ook Marrit regelmatig. “Mijn omgeving reageert vaak verbaasd en geïnteresseerd”, meent zij. “Ze hebben bewondering, omdat ze denken dat triathlon gelijk staat aan ‘afzien’. Ik krijg veel positieve reacties, vooral van mannen.”

Tijdens haar werk als purser bij een vliegtuigmaatschappij, reageren ook de collega’s van Christine vaak enthousiast als ze hen over haar hobby vertelt. “Ze zien mij natuurlijk altijd veel sporten, dus dat roept vanzelf vragen op. Vaak mijmeren collega’s over het meedoen aan een dergelijk sportief evenement als de Vrouwentriathlon, maar de daad bij het woord voegen gebeurt maar zelden…”

Op de vraag wat hun minst favoriete triathlononderdeel is, antwoorden beide sportievelingen met ‘zwemmen’. Christine: “Zwemmen is toch wel een beetje frustrerend, omdat ik daarin weinig progressie boek.” Marrit vult aan: “Ik heb het minst met zwemmen, omdat ik daar niet voor train. Daar valt dus een hoop winst te behalen, maar betekent dat ik dus echt moet beginnen met trainen.”

Marrit’s ultieme doel is het volbrengen van een kwart triathlon. “Zwemmen en fietsen moet lukken, maar ik weet niet of ik de 10km kan uitlopen, gezien het verleden met mijn blessure.” Christine hoopt haar fietstijden en zwemtechniek te verbeteren. “Mijn belangrijkste missie om mijn eerste doel te behalen, is de aanschaf van een nieuwe racefiets, want ik rijd nu een ouwetje.”

Marrit probeert haar enthousiasme voor de sport over te brengen op een vriendin cq collega. “Helaas tot op heden nog zonder resultaat”, zegt zij. Gelukkig kan zij haar passie wel met iemand delen. “Tijdens mijn eerste Vrouwentriathlon ben ik in contact gekomen met iemand die mijn triathlonmaatje is geworden. We gaan nu altijd samen naar wedstrijden. Zo zie je maar dat sport verbroedert!